Moja subiektywna relacja z Hush Warsaw

Chociaż może zawodowo powinnam, nigdy szczególnie nie interesowałam się nowofalowym rynkiem polskiej mody. Okazją do tego był udział mojej marki w targach Hush Warsaw, które skupiają polskich projektantów i polskie marki modowe pod jednym dachem, na dwudniowych targach mody. 

 Chciałam krótko, podzielić się z Wami swoją bolesną refleksją. 

Z jednej strony to fantastyczne zjawisko, że ta strefa aktywności w Polsce wreszcie ożyła i jest coraz więcej odważnych zakładających swój własny modowy biznes i brand.  Z drugiej niestety, mam poczucie, że większość z tych marek nie ma nic do powiedzenia. Żyjemy w kraju opanowanym przez szarą dresówkę. 

 Przechadzając się między stoiskami miałam nieodparte wrażenie, że większość rzeczy jest koszmarnie brzydka, dziwaczna i w dodatku fatalnie odszyta. Nie rozumiem tej zbiorowej histerii na polskie marki, które de facto oferują beznadziejny, słaby i jednocześnie bardzo drogi produkt. 

Pocieszam się jedynie tym, że jako rynek jesteśmy na początku drogi. Zachłystujemy się możliwościami i z biegiem czasu odbiorcy staną się bardziej wymagający, a twórcy zauważą, że nie wystarczy bele co i byle jak.  Osobiście nie wybrałabym praktycznie ani jednej rzeczy z oferowanych na targach, nawet gdyby dawano mi je za darmo.  Spodobał mi się jedynie jeden długi sweter od Jemioła, ale na pewno nie był wart 1590zł. Cena świadczy o tym jak jesteśmy, jako konsumenci robieni w trąbę. I jedna wieczorowa spódnica za niewygórowaną kwotę 300zł.  Mam nadzieję, że z biegiem lat dojdziemy do normalności, przestaniemy się zachwycać szmatami z bawełny, za niebywałe pieniądze, a zaczniemy doceniać krawiectwo, kunszt i pomysł.

 Moja refleksja… nie popadajcie w zbiorową histerię na polskie marki, bo póki, co nie mają wiele do zaoferowania, a kasują jak za zboże.... nie ma to nic wspólnego z dobrym stylem.